Nabieramy rozpędu... w kamperze

Słowa kierowcy okazują się prawdziwe. Docieramy na fantastyczną stację pod Vitre. Humory się poprawiają, bo pogoda słoneczna, zaś ruch jest zadowalający. Łapiemy metodą Patrycji (na końcu stacji).

Patrycja staje rozpromieniona z kciukiem dumnie uniesionym i jest! Drugi samochód, a pierwszy kamper i jedziemy. A gdzie? Pod Paryż. Lovely!

W kamperze rozsadzamy się wygodnie. Nasi kierowcy (starsza para) są widocznie zatrwożeni faktem, że rozmawiamy do nich po angielsku. Wiem jednak jak im ulżyć - z uśmiechem znanym mi z poprzednich takich sytuacji - wyciągam z siebie tylko zdanie informujące, że jesteśmy Polakami. Głośno i wyraźnie słyszę ulgę i mocne wzdychnięcie kierowców (:

Pisałem o tym kiedyś, ale Francuzi bardzo nie lubią Anglików. Unikają ich jak ognia i wstydzą się przez to rozmawiać po angielsku (a potrafią). Gdy jednak tylko poinformuje się ich o swoich korzeniach (Polaków bardzo lubią i szanują) to momentalnie zmienia się nastawienie.

W kamperze spędzamy trzy godziny. Patrycja informuje mnie, że dzisiaj już tylko "napierdalamy i nigdzie nie śpimy". Ponoć się śpieszymy.

Komentarze (0)